ဒဿနကြိုးတန်းပေါ်မှာလမ်းလျှောက်ခြင်း  

-------------------------------------------------------

(၁)

ကိုယ့်ကိုဘာကြောင့်များ

ရပ်တန့်နေတယ်လို့မင်းထင်သလဲကွယ်

ကိုယ့်စိတ်ကူးနဲ့ကမ္ဘာမြေအနှံ့ရောက်သွားသလိုစိတ်ကူးခွင့်ရှိတယ်

ကြယ်ရောင်နဲ့ခရီးဆက်ရတဲ့

အာရေးဗီယန်းသဲကန္တာရညချမ်းတွေမှာ

ကုလားအုတ်တွေစီးနင်းပြီးကိုယ်ခရီးဆက်နေတယ်

အာဖရိကန်မှော်ယဉ်ကျေးမှုတွေရှိရာအရပ်မှာ

အရိုင်းတို့ရဲ့ဗုံသံကိုကိုယ်သွားရောက်နားဆင်နေတယ်

ကမ္ဘာကျော်ပိုးလမ်းမကြီးကတစ်ဆင့်ဂိုဗီသဲကန္တာရကိုဖြတ်ပြီး

အနောက်ကမ္ဘာကိုကိုယ်ခရီးဆက်နေတယ်

သင်္ဘောသားဆင်းဘတ်ရဲ့ဇာတ်လမ်းထဲက

မျက်ခုံးမွှေးပေါ်ကပုလဲလုံးကလေးဆိုတဲ့ကျွန်းမြေကိုကိုယ်ရောက်နေတယ်

တောင်တရုတ်ပင်လယ်ထဲကရွက်သင်္ဘောတွေနဲ့အတူ

ဟင်းခတ်အမွှေးအကြိုင်တွေကုန်ကူးကြတဲ့ပေါ်တူဂီပင်လယ်ဓားပြတွေနဲ့အတူ

ကိုယ့်စိတ်တွေခရီးနယ်ပါယ်အဆုံးအထိရွက်လွှင့်နေတယ် ။

ကိုယ်ဘယ်မှာအထီးကျန်လို့လဲ

ရေးထားတဲ့ကဗျာလေးတွေကိုယ့်နှလုံးသားမှာရှိနေတယ်

သဘာဝတရားကြီးကနေ့စဉ်နေ့တိုင်းကိုယ့်ကိုများစွာသောစကားတွေပြောနေတယ်

သစ်ပင်တွေနဲ့ရေစီးအလျဉ်ဟာ

ကိုယ့်ကိုသဘာဝတရားရဲ့အမြင့်မားဆုံးဂီတကိုဖန်တီးပြနေတယ်

နွေဦးရာသီရဲ့သစ်ရွက်တွေရဲ့အလှတရားဟာကိုယ်နဲ့အတူရှိနေတယ်

မိုးရာသီပေါ်ကကောက်နှံစိမ်းရနံ့ဟာကိုယ့်ကိုအဖော်ပြုပေးတယ်

ဆောင်းရာသီနှင်းကချေသည်မဟာ

သူ့နှင်းမြူလွှာဝတ်ရုံနဲ့ကိုယ့်ကိုလွှမ်းအုပ်ပေးထားတယ် ။

ကိုယ့်ကိုချို့ငဲ့နေတယ်လို့များမင်းထင်နေသလား

မပြည့်စုံခြင်းသီချင်းကို

ကိုယ့်နားထဲဘယ်တော့မှအကျူးကျော်မခံဘူး

ဒုက္ခကိုကိုယ်ဘယ်တော့မှ

ဆေးဖော်ကျောဖက်တောင်ပရောပရီအလုပ်မခံဘူး

ကိုယ့်မှာသန္တသီချင်းတွေကိုနားထောင်ဖို့

တရားမျှတတဲ့နားတစ်စုံရှိတယ်

သင်္ခါရတရားတွေကိုရှုမြင်ရှင်းလင်းပြတ်ထင်တဲ့စက္ခုနှစ်ကွင်းရှိတယ်

အဆိုးအကောင်းအကျိုးအကြောင်းနဲ့

ရုပ်နာမ်ဓမ္မသင်္ခါရတွေကိုရပ်တန့်နိုင်မယ့်တရားတွေကို

ကိုယ်တိုင်ဆုံးဖြတ်အားထုတ်နိုင်မယ့်အသိဥာဏ်ရှိတယ်

ကလေးကိုပြောပြရဦးမယ်

ကိုယ့်မှာကမ္ဘာလောကကြီးကိုချစ်တတ်တဲ့နှလုံးသားလည်းရှိတယ် ။

မင်းစိတ်ထင်နေတာပဲဖြစ်မှာပါ

ငါဟာဘာကြောင့်များသိုးထိန်းတွေရဲ့

ဓမ္မတေးသံတွေကိုမကြားနိုင်ရမှာလဲ

ဘာကြောင့်များမဟာမေဒင်တွေနဲ့ထမင်းလက်ဆုံမစားနိုင်ရမှာလဲ

မဟာဘာရတနဲ့ဘဂဝါဂီတကိုဘာကြောင့်များ

ငါ့နှလုံးအိမ်ထဲမှာမရိုက်သွင်းနိုင်ရမှာလဲ

ငါဟာကမ္ဘာလောကကြီးနဲ့ဘာကြောင့်များ

တစ်သားတည်းမဖြစ်နိုင်ရမှာလဲ ။

ဟော

မင်းကိုယ့်ကိုကြောက်ရွံ့နေတယ်လို့ထင်နေပြန်ပြီ

ဟင့်အင်း

ငရဲနဲ့နတ်ပြည်ကိုအတူတူပဲသဘောထားသူထံကို

ကြောက်ရွံ့ခြင်းကဘယ်တော့မှရောက်မလာပါဘူး

ကိုယ်စိုးရိမ်နေတာလေးတွေတော့ရှိတယ်

ကျောက်လှေခါးပေါ်ကတစ်လိမ့်လိမ့်ကျသွားတဲ့ဆီးစေ့ကလေး

ပြန်မတက်လာနိုင်မှာကိုယ်စိုးရိမ်နေတယ်

မိုးမခပင်ကိုင်းတွေကြားကလရောင်ကိုကိုယ်ဘယ်တော့မှ

အပြည့်အဝမြင်တွေ့ရနိုင်မလဲဆိုတာကိုယ်စိုးရိမ်နေတယ်

ထင်းရှူးနဲ့ဆီဒါပင်တွေကပြောတဲ့စကားတွေကို

ကိုယ်မနားမလည်နိုင်မှာစိုးရိမ်နေတယ် ။

ထွက်ခွာသွားတဲ့လပြည့်ညတွေအကြောင်းမပြောတော့ဘူး

အတိတ်ဟာသင်ခန်းစာတစ်ရပ်ထက်ပိုတယ်လို့မင်းထင်နေသလား

မနက်ဖြန်ရဲ့မနက်ခင်းမှာမိုးလင်းဖို့ပဲကိုယ်တို့ကြိုးစားကြမယ်

ကိုယ်တို့ဟာနတ္ထိကတရားပေါ်မှာမတ်တပ်ရပ်ပြီး

အရာရာဖြစ်ခွင့်ရှိနေကြတာကို

မင်းနားနားကိုကပ်ပြီးကိုယ်တိုးတိုးကလေးပြောပြမယ် ။           

(၂)

ကိုယ့်ကိုရွေးချယ်ရတာ

မင်းအဖို့သိပ်ခက်နေပြီလားကွယ်

စပျစ်ချုံရိုင်းတွေအင်္ဂလိပ်နှင်းဆီရိုင်းပင်တွေနဲ့

ရှုတ်ယှက်ခတ်နေတဲ့ကိုယ့်ကဗျာတွေထဲမှာ

မင်းကိုယ့်အလှတရားကိုရှာတွေ့နိုင်မှာမဟုတ်ဘူး။

ကောက်ရိုးအိပ်ယာနဲ့အိပ်ပြီး

နတ်ပြည်ကိုအိပ်မက်မက်ရတဲ့အရသာလောက်

တနုံ့နဲနဲဖြစ်ရတာဘယ်မှာရှိမလဲ

ဒါကိုပဲနှစ်ခြိုက်နေရတာပဲမဟုတ်လား ။

မင်းမှာရွေးချယ်စရာတွေသိပ်များနေသလား

လွှတ်ချထားချင်စိတ်မရှိရင်တော့

မင်းဘာကိုမှရလိုက်မှာမဟုတ်ဘူး

ကိုယ်ပြောတာကိုနားလည်ပါကွဲ့

ဒီကမ္ဘာမြေပေါ်မှာဘယ်လိုအရာကိုမဆိုကိုယ်ပိုင်ဆိုင်ရပါစေ

ကိုယ့်အတွက်အသုံးမဝင်တဲ့အရာကိုဘယ်တော့မှကိုယ်မရယူလိုဘူး

ဒါဟာကိုယ့်ရဲ့အမှန်တရားစစ်စစ်ပဲ

မင်းကိုလည်းကိုယ်မညာဘူး

ကိုယ့်ကိုကိုယ်လည်းကိုယ်မညာဘူး

မြေမှုန်ကလေးတစ်ခုကိုတောင်မှ

ကိုယ်မညာခဲ့ပါဘူး ။

မင်းကိုရစေချင်တယ်

မင်းရဲ့နှလုံးသားထဲမှာ

အညစ်အကြေးကင်းတဲ့အလင်းပြည့်ညကိုရရှိပိုင်စေချင်သလိုမျိုးပေါ့

တစ်ခုသောနေ့ရက်မှာမလွဲမသွေတွေ့ရမယ့်သေမင်းနဲ့အတူ

လက်ဖက်ရည်ကြမ်းအတူသောက်ရင်း

နတ္ထိကတရားနဲ့ပြောင်းလဲခြင်းသဘောကို

သေမင်းနဲ့အတူဆွေးနွေးနိုင်တဲ့စိတ်နှလုံးမျိုး

မင်းကိုအမှန်တကယ်ရှိစေချင်မိရဲ့ ။

မင်းကအမှန်တရားပဲပေါ့

အမှားတွေလုပ်မိနေတာကိုကအမှန်တရားနဲ့နီးစပ်ခြင်းပဲ

ဝါးကြမ်းခင်းပေါ်မင်းဖြတ်နင်းသွားလို့မြည်တဲ့အသံဟာဓမ္မပဲ

တံစက်မြိတ်ကကျလာတဲ့မိုးရေစက်ကလေးတွေဟာလည်းဓမ္မပဲ

ရွာအဝင်လယ်တောစပ်ကဗွက်ထနေတဲ့

ကောက်စိုက်သမတွေရဲ့ခြေရာခွက်တွေဟာလည်းဓမ္မပဲ

ကြားတတ်အောင်ကြားနိုင်ခြင်း

မြင်တတ်အောင်မြင်နိုင်ခြင်း

သိတတ်အောင်သိနိုင်ခြင်းဟာ

မင်းလိုချင်နေတဲ့ငြိမ်းချမ်းမှုအစစ်အမှန်ပါပဲကွယ် ။            

(၃)

မင်းကိုယ်မင်းအရမ်းပြည့်စုံနေပြီလို့

ထင်နေပြန်ပြီလားကွယ်

ထင်းရှူးနဲ့ဆီဒါပင်တွေကပြောတဲ့စကားတွေကို

မကြားနိုင်သေးသ၍မင်းကိုပြည့်စုံသူလို့ကိုယ်မထင်ဘူး ။

ဘာဖြစ်လို့ရပ်တန့်ပစ်လိုက်ရတာလည်း

ငတ်မွတ်ခြင်းအတွက်ကိုယ်တို့ဟာရှာဖွေရမယ်

အချို့သောမွတ်သိပ်မှုတွေကိုအငတ်ခံပစ်လိုက်ရတာဟာ

အဆိုးဝါးဆုံးငရဲပေါ့

ပါရှန်းပြည်ဖြစ်ကော်ဇောတွေပေါ်မှာ

တစ်ထောင့်တစ်ညပုံပြင်တွေထဲက

နှင်းခဲကလေးတွေမီးလှုံနေကြတုန်းပဲ

တောင်တရုတ်ပင်လယ်ဟာရေငတ်နေတယ်

အနောက်ကမ္ဘာရဲ့ပင်လယ်အော်တွေမှာ

ကဗွီးပင်တွေဟာမုန်တိုင်းတွေကိုကြံ့ကြံ့ခံနေဆဲ

မင်းဟာဘာလို့များရပ်တန့်ပစ်ချင်ရတာလဲ?

ဒါကိုကိုယ်နားမလည်နိုင်ပါဘူး ။

မင်းသိထားတဲ့

သဲပွင့်ကလေးရဲ့အဘိဓမ္မာကို

သစ်ရွက်ကလေးရဲ့ဒဿနကို

ကျောက်တုန်းကလေးရဲ့အလင်းအမြင်ကို

ကိုယ်ဘာလို့နားမထောင်နိုင်ရမှာလဲ

ကိုယ့်နှလုံးသားထဲကိုကြားအောင်ပြောနိုင်ဖို့က

မင်းရဲ့တာဝန်ပဲမဟုတ်လား ။

ကိုယ့်ကိုပြောစမ်းပါဦးကွယ်

မင်းရရှိထားတဲ့ပြည့်စုံမှုဟာဘာလဲ

သက်ဆိုင်ရာဘုရားတွေထံမှာဝတ်ပြုတောင်းခံခြင်းလား

ဖန်ဆင်းရှင်ဆိုသူတွေကမင်းရဲ့ရုပ်နာမ်ဓမ္မသင်္ခါရတွေကို

စိတ်တိုင်းကျပြုပြင်ဖန်တီးစေခြင်းလား

ဒါမှမဟုတ်

လူပြောများတဲ့သန္တတရားတစ်စွန်းတစ်စကို

များမင်းကြားနာလိုက်ရလေသလား ။

သဘာဝတရားကပြောတဲ့စကားသံတွေကို

မင်းနားထောင်စမ်းပါကွဲ့

မိုးမခပင်အရိပ်အောက်မှာအိပ်စက်ရင်း

နွေတံလျှပ်တွေကပြောတဲ့စကားကိုနားထောင်ပါ

ကောက်သစ်စားပွဲတွေဆီကဆန်ဦးမုန့်ရနံ့ကိုငတ်မွတ်သလိုမျိုး

သဘာဝတရားရဲ့အသံတွေကိုမင်းဆာလောင်ပစ်လိုက်စမ်းပါ

ပြည့်စုံခြင်းလည်းမရှိချို့ငဲ့ခြင်းလည်းမရှိ

တင်းတိမ်ရောင့်ရဲခြင်းလည်းမရှိ

မွတ်သိပ်ငံ့လင်းခြင်းလည်းမရှိတဲ့သီချင်းကိုမင်းဆိုစမ်းလှည့်ပါ ။

အရောင်တွေဟာမင်းကိုစကားပြောမယ်

ရနံ့တွေကလည်းမင်းကိုစကားတွေပြောနေတယ်

အရသာတွေကလည်းမဆုံးနိုင်တဲ့စကားတွေကိုပြောနေတယ်

သဘာဝတရားရဲ့အဆင်းအနံ့အရသာကို

မင်းနှလုံးသားကမသိတတ်သေးသ၍

မင်းကိုပြည့်စုံသူလို

ဘယ်လိုသတ်နိုင်မှာလဲ ။         

(၄)

မင်းဟာဘယ်သူလဲလို့မင်းကိုယ်မင်းပြန်မေးကြည့်ပါဦး

ဝါးရွက်ကလေးတွေကြားထဲကယှက်ဖြာကျနေတဲ့လရောင်ဟာမင်းလား

ခရေရွက်တွေကိုလေတိုက်လို့မြည်သံဟာမင်းများလား

ကျောက်တောင်စိမ့်စမ်းကြားက

အဟုန်နဲ့စီးကျလာတဲ့ရေစီးသံဟာမင်းလား

ဒါမှမဟုတ်

လောကဓမ္မကိုအလွန်အကျူးဖွဲ့ထားတဲ့

သီချင်းတစ်ပုဒ်ဟာမင်းများလားကွယ် ။

မင်းဘာကိုရရှိပြီးပြီလဲ

ရေခဲတောင်တွေပေါ်ကကတိုးကောင်တွေလို

ကိုယ့်ရနံ့နဲ့ကိုယ်ပြန်လည်ရူးသွပ်နေမှုမျိုးမင်းကိုမဖြစ်စေချင်ဘူး

အစွန်းရောက်ပျော်မွေ့မှုတွေနဲ့လည်းမင်းကိုမလိမ်းငြိစေချင်ဘူး

မိမိကိုယ်ကိုညှင်းဆဲတဲ့တပအကျင့်တွေဆီမှာလည်း

မင်းကိုစိတ်မချနိုင်ဘူး

တစ်ခုခုတော့မသိမ်းပိုက်ပဲနဲ့ကိုရမှဖြစ်မှာပေါ့

မင်းရဲ့ပိုင်ဆိုင်လိုမှုဟာဘာဖြစ်မလဲ ? ။

စိတ်တွေဟာမမြင်ဖူးတဲ့အရာတွေကိုဆာတယ်

ဘေဘီလိုးနီးယန်းယဉ်ကျေးမှုထဲကမိုးပျံဥယျာဉ်ကြီးတွေထဲ

ရောမပြည်ကစပါတာကတ်ရဲ့တော်လှန်ရေးစစ်ပွဲတွေထဲ

ခေါမဒဏ္ဍာရီထဲကအတွေးအခေါ်စကားလုံးတွေထဲ

စိနတိုင်းရဲ့ဗျပ်စောင်းသံတွေထဲ

ကိုယ်တို့ဘာလို့များမရောက်နိုင်ရမှာလဲ ။

ကိုယ်တို့ငရဲဘုံနဲ့ကောင်းကင်ဘုံဟာအတူတူပါလို့စဉ်းစားရမယ်

မရှိဘူးလို့လည်းမစဉ်းစားရဘူး

ကြောက်ရမယ့်ခြိမ်းခြောက်မှုပညတ်စည်းကမ်းတွေကိုတော်လှန်ပစ်ရမယ်

ဘုရားတွေကိုချစ်ခြင်းမုန်းခြင်းနဲ့

ကြောက်ရွံ့ပျပ်ဝပ်ခြင်းလည်းမရှိ

မထီမဲ့မြင်ပြုခြင်းလည်းမရှိတဲ့စိတ်တွေထားရမယ်

လူသားဥပဒေကိုလူသားကပဲရေးဆွဲတဲ့ကမ္ဘာမြေကိုကိုယ်တို့ပိုင်ရမယ်

ကိုယ်တို့ပညတ်မှုတွေထဲကနေဘာလို့များမဖောက်ထွက်နိုင်ရမှာလဲ ။

အကြမ်းဖက်မှုတွေမရှိတဲ့ကမ္ဘာ

မိမိကိုယ်ကိုမိမိကိုးကွယ်တဲ့ကမ္ဘာ

ရွှံ့ညွန်တွေထဲကနေဖောက်ထွက်လာတဲ့ကမ္ဘာဟာ

မင်းရဲ့နှလုံးသားထဲမှာပဲရှိတယ် ။

                                               Saw Jonathan Aye